Fantastisch en f*cking scary
18 Was ik, toen ik voor het eerst met de trein ging. Als dochter van een buschauffeur ging ik met de bus. Naar de stad voor kleren of de tandarts en ook de eerste jaren op kamers reisde ik met de bus tussen Eindhoven en Nijmegen. De bus was ik gewend. Ik wist waar ik moest kijken om te weten waar ie heen ging. Ik wist op welke plek in de bus de kans het kleinst was dat een eerder genuttigde maaltijd de weg omhoog zou kiezen. De trein was een nieuwe, onbekende wereld. Daar wist ik dat allemaal niet van.
En niet een klein ritje om mee te beginnen. Nope, meteen in het diepe. Naar de Kuip, naar de Rolling Stones. Ook eerste keren. Ook onbekend.
Fantastisch en f*cking scary.
Het werd een vuurdoop.
Op de terugweg strandde de overvolle trein, honderden meters voor het station waar onze laatste trein naar huis wachtte. Niemand wist waarom de trein piepend tot stilstand was gekomen. Er kwam geen informatie door de luidsprekers. Het gerucht ging dat een lolbroek aan de noodrem had getrokken.
Met de haren recht overeind klom ik achter mijn vriendje aan uit de stilstaande trein. Liep ik langs het spoor naar het station. Doodsbenauwd in de drukte van duizenden mensen die ook een weg naar huis zochten.
Ik kwam heelhuids thuis. Meerdere ervaringen rijker.
Van de week zat ik weer in de trein. Naar Amsterdam. Naar het Ambassadehotel, waar alle internationale schrijvers verblijven en worden geïnterviewd. Voor een Mastermind Schrijf Geschiedenis van Christine Pannebakker. Dichtbundels mee. Klaar voor een middag over de pers.
De trein is inmiddels bekend terrein. De schrijvers wereld daarentegen… een nieuwe, onbekende wereld. Daar ga ik weer. Niet eerst een klein ritje. Nee, gelijk in het diepe met niet een, maar twee boeken. En ook nog dichtbundels. Poëzie. Niet het makkelijkste genre om zichtbaar mee te worden. Wel mijn hart en ziel, gebundeld in woorden.
Fantastisch en f*cking scary.
De bundels liggen de hele middag voor me op tafel, terwijl ik als een spons alles in me opneem. Intussen in de aangrenzende lobby, Arnon Grünberg in een interview. Surreëel.
Dan ben ik aan de beurt. Weer rillingen all over. Ik stamel wat onsamenhangends en vergeet helemaal om ze te laten zien. Middag voorbij. Kans gemist. Oeps, dat zichtbaar zijn vraagt nog wat oefening.
Heelhuids thuis. Rijker. Vastbesloten te struikelen en op te staan. Het me eigen te maken tot het lekker voelt.
Niet met de haren overeind, maar met plezier. Het zien als een experiment.
Dan hoef ik niet te weten hoe het werkt. Dan mag ik dat spelenderwijs ontdekken.
The joy!
Spelen ga ik zondag 18 juni. Zichtbaar. Op een theaterpodium. In the spotlight. Met de bundels Als alles leeft en Dark love.
De bundels van betekenis.
Want dat zijn ze. Van betekenis. Voor mij én voor jou.
Ik beloof je, ik ga ze dit keer niet vergeten te showen. 😜
💕
Wil je erbij zijn? Tickets zijn hier verkrijgbaar.
Wil je een vrijkaartje? Bestel dan vóór 17 juni beide bundels hier.
