Diane

Als ondernemer ontkom je er niet aan: zakelijk schrijven.

Je schrijft om je klant te bereiken met je boodschap. Liefst wil je dat je boodschap goed overkomt en dat de lezer er bij wakker blijft, in actie komt en uiteindelijk klant wordt.

Zakelijk schrijven betekent dan ook kort en bondig, to the point én boeiend schrijven.

Maar hoe schrijf je een goede zakelijke tekst zonder jezelf te verliezen? Of de lezer…?

Hieronder deel ik 7 stappen met je, die je daarbij helpen.

Stap 1. Heb je boodschap helder.

Vraag jezelf vooraf én tijdens het schrijven steeds weer af: wat wil ik nu eigenlijk zeggen? En tegen wie?

Stap 2. Neem de lezer mee de tekst in met een korte passende anekdote.

Voeg een ervaring van jezelf toe. Dat mag zoiets kleins zijn als: vanmorgen onder de koffie schoot het me te binnen.

Stap 3. Schrijf zoals je praat in een goed gesprek.

In een goed gesprek gebruik je automatisch woorden die passen bij je gesprekspartner. Schrijvend ben je in feite ook in gesprek met je doelgroep, dus stem je woordkeuze daarop af. Een ander voordeel van schrijven zoals je praat, is dat je jezelf toestemming geeft om vrijuit te schrijven vanuit jezelf zonder je druk te maken om taalfouten. Dat komt later wel.

Stap 4. Houd je bij 1 onderwerp en 1 boodschap.

Het is verleidelijk om zoveel mogelijk in 1 tekst te stoppen en het kan lastig zijn om daarin keuzes te maken. Maar wat is doeltreffender? Op de bullseye richten met 1 pijl op je boog of met 6 pijlen tegelijk gooien? Precies.

Stap 5. Geef je tekst een begin, een midden en een slot.

Het is een simpele structuur, maar toch wordt het vaak vergeten. Zonder structuur stuur je de lezer op een puzzeltocht op zoek naar waar het nu eigenlijk om draait. En jezelf ook.

Stap 6. Schrap alle overbodige woorden.

“Kill your darlings” wordt dit ook wel genoemd. Het kan even pijn doen om die mooie volzin eruit te gooien, maar mooi was niet je doel. De boodschap overbrengen wel en alles wat daar niet direct aan bijdraagt, mag weg.

Stap 7. Doe een laatste check.

Met deze check haal je de laatste fouten eruit, die af kunnen leiden van de boodschap. Laat je tekstverwerker deze check voor je doen of lees je tekst hardop. Een paar frisse ogen ernaar laten kijken, kan natuurlijk ook.

Dat waren de 7 stappen om zakelijk te schrijven zonder jezelf of de lezer te verliezen.

Ben je nog wakker?

Aan de slag dan maar.

Schrijf ze.

Fijne dag

2 juli 2017

Het was dag 3 van de ‘Pak je podium’ 5 daagse van Eva Brouwer over jezelf laten zien. De opdracht was: “Ga leuk op de foto… En kom daarbij een beetje uit je comfortzone.”

Op de eerste selfies zag ik eruit als een bang vogeltje. Zucht. Nog even dooroefenen.

Tig selfies later was ik niet alleen de comfortzone uit, maar kreeg ik er zelfs plezier in. Het resultaat was een compilatie van niet-standaard ‘leuke’ foto’s. Dat Eva van een aantal inzendingen een afdruk zou laten maken, verlaagde de drempel om de compilatie ook te durven posten in de facebookgroep.

Terwijl ik wachtte of mijn foto gekozen zou worden, ging de telefoon:

“Het duurt niet lang meer. Kom je?”

Hup, in de auto naar het ziekenhuis. De laatste uren van mijn 2^e moeder waren aangebroken en ik wilde er zijn voor haar en mijn vader.

Om half 8 sliep ze in onder begeleiding van “One way wind” uit de speaker van mijn telefoon.

Die nacht zat ik met pen en papier rechtop in bed. Herinneringen. Eentje drong zich op. Het was het verhaal dat vrijwel niemand van haar familie kende. Mijn pen vloog over het papier tot het er stond: het verhaal van de stille heldin.

Het tintelde over mijn hele lichaam. Dit verhaal wilde niet alleen geschreven, maar ook uitgesproken worden. Door mij. Degene die op de middelbare school bij elke spreekbeurt trilde als een rietje.

Zucht. Eerst maar even slapen.

Terwijl de afscheidsdienst vorm krijgt, groeit de drang om het verhaal te vertellen. Intussen hoor ik dat ik een afdruk gewonnen heb.

De noodzaak wordt groter dan mijn podiumvrees. Of eigenlijk doet die er niet meer toe. Ze verdient een waardig afscheid en met dit verhaal kan ik haar dat geven.

Haar afscheid is prachtig. 125 Gasten luisteren ademloos naar het verhaal van de stille vrouw, die met haar stem mijn zoon redde van de verdrinkingsdood.

De 5 daagse heb ik niet afgemaakt en droog hield ik het ook niet, maar sjonge wat was het bijzonder om er te staan en dit verhaal te vertellen. Sinds die dag weet ik dat de magie begint aan de rand van de comfortzone en een beetje er overheen. Thank you, Eva.

Vorige week blikte ik terug op de afgelopen 2 jaar.

Jeetje, wat een verschil.

Het gaf mij instant een intense dankbaarheid voor wat er allemaal al is.

Het begon met een verlangen.

Een verlangen om me te uiten.

Via schrijven.

Maar ik durfde echt niet te posten op social media.

Veel te spannend.

En bovendien: Wie was ik dan wel? Wat had ik nou te vertellen? Daar zat toch niemand op te wachten?

Hallo, innerlijke criticus.

Nou had ik toen kunnen besluiten om dan maar niks te doen. Leuk verlangen, maar helaas niet voor mij.

Maar dat deed ik niet.

In plaats daarvan vroeg ik me af: welk ieniemienie stapje kan ik wel zetten? En wie kan me daarbij helpen?

Ik ging investeren in mezelf, in dat verlangen, en kwam via online programma’s in groepen waarin ik veilig kon oefenen. Eerst in reacties op anderen, daarna eigen posts in de groep. Tot op zeker moment het eerstvolgende stapje een eigen post op social media werd. En nog een. En nog een.

Stap voor stap schreef ik m’n verlangen tot waarheid. Dankzij kleine stapjes, een veilige groep met toffe mensen en een cheering coach.

En als dat al kan, dan kan er nog meer. Het mooie van verlangens is dat ze meegroeien.

Van “ik wil me uiten” is mijn verlangen gegroeid naar “ik wil zoveel mogelijk tijd doorbrengen in het creatieve veld waar de woorden en verhalen ronddansen. Die van mij én die van anderen.”

Dat is mijn verlangen en intentie voor 2020.

Opnieuw is het spannend. En opnieuw kan ik ervoor kiezen om het niet te doen.

Maar ik doe het wel.

En jij?

Wat is de eerstvolgende stap naar jouw verlangen?

Liefs Diane

Dat ga ik je vertellen.

Zojuist zat ik tevreden met een cappuccino op de bank de kerstboom te bekijken.

Elk jaar kiezen mijn dochter en ik er een uit bij een boer hier in de buurt. Deze wordt dan ter plekke voor ons omgezaagd en achter in de auto gelegd. Het is echt een mooie dit jaar. Breed van onder, taps toelopend naar boven en lekker vol.

Gekozen op verstand én gevoel. De ruimte in de auto, de ruimte in de kamer en de wens over de hele boom versiering te kunnen hangen, vormden het kader. Daarbinnen lieten we ons gevoel de vrije ruimte.

Terwijl ik zo zat te mijmeren, legden mijn brein en gevoel een link.

“Hmm, stel dat de boom je kader, je missie is.

De kerstboom alleen is al mooi, maar kan in feite bij iedereen staan. Door hem met kerstballen en slingers te versieren, wordt ie nog mooier, maar vooral meer eigen. De kadootjes eronder geven het de magische belofte van geven en ontvangen. En met lichtjes erin maak je het zichtbaar, ook als je van buiten naar binnen kijkt.

De boom vormt je kader. De kerstballen zijn jouw persoonlijke verhalen. De kadootjes onder de boom zijn je gift voor jouw ideale klant: je aanbod. De lichtjes zijn de schitterende content, waarmee je het geheel zichtbaar maakt voor de buitenwereld.

Zonder persoonlijke verhalen is je missie er een die iedereen kan hebben. Zonder kader vliegen de verhalen maar wat doelloos rond. En zonder het delen van je missie, je verhalen en je aanbod blijf je onzichtbaar. Juist samen vormt het een onweerstaanbaar schitterend geheel.”

Dit is dé periode van verhalen vertellen. Ik smul ervan. Niets is zo aantrekkelijk als een goed verhaal.

En dat brengt me bij jou en bij wat ik het allerliefste doe.

Ik nodig je uit je missie en talent te delen met de wereld. Je verhaal te vertellen. Jezelf te laten zien zoals je bent. Met jouw verhaal. Met jouw woorden. Met een aanbod wat je helemaal op het lijf geschreven is.

Misschien vind je dat nog lastig. Denk je: welk verhaal dan? Of: hoe vertel ik het? Of: is m’n verhaal niet te dramatisch? Of: wat heeft het met m’n bedrijf te maken? Of: zit daar nou wel iemand op te wachten?

Je mag dit allemaal denken, hoor, maar ik weet:

• Ja, je hebt een verhaal. Meerdere zelfs en ze zijn makkelijker te vinden dan je denkt.
• Ja, daar zit wel degelijk iemand op te wachten.  
• Nee, het hoeft helemaal niet dramatisch te zijn. Ook niet als het dat ooit wel was.
• Je verhaal heeft alles met je bedrijf te maken.
• Het belangrijkste is niet hoe je je verhaal vertelt, maar dát je je verhaal vertelt.

En ja, dat kun jij.

Ook als je het nog lastig vindt.

Want dat ongemak dat je voelt? Dat mist gewoon kilometers.

En dat mag veranderen.

Vertel je verhaal. Ga schrijven, content creëren, meters maken.

Experimenteer en leer.

Het hoeft niet perfect.

Het enige dat nodig is, is beginnen.

Liefs Diane

Soms is een teken van je lichaam alles wat je nodig hebt. Een les die ik een tijd geleden leerde. Ik was vreselijk in dubio of ik mee zou doen met de businessfeeling sisterhood van Femke Hertog.  

Femke heb ik leren kennen als een geweldige, lieve vrouw met verrassende ideeën en een zuiver oog voor wat voor een ander kan werken. Ik heb zelden (of eigenlijk nog nooit) een vrouw ontmoet die zo goed is in het upliften van anderen. En ze is een kei in verkopen. Femke kan een vuilniszak nog aantrekkelijk maken. Serieus.  

En daar zat mijn twijfel. Heb ik dit wel nodig? Wil ik meedoen, omdat ik word verleid? Of wil ik meedoen, omdat ik bang ben dat ik iets mis? Of…wat wil ík eigenlijk? In een ultieme poging om eruit te komen, ga ik naar haar salespage. En dan gebeurt het.  

Onder het lezen beginnen de tranen over m’n wangen te stromen. Ik voel me alsof ik na een lange reis thuiskom. Helderder kan het niet worden. Niet mijn hoofd, maar mijn lichaam weet het antwoord. Ik doe mee. Omdat het goed voelt. Omdat het bij mij past. De ander én jezelf ruimte en succes gunnen. Rising up by lifting others. Dat is mijn feeling.

Twijfel jij ook regelmatig? Dan nodig ik je uit om je lichaam eens bij de besluitvorming te betrekken. Wie weet, is een teken van je lichaam alles wat je nodig hebt.

Deze quote kwam in me op, nadat ik me afvroeg waarom een aantal jaren geleden het koffieapparaat de fijnste plek was op m’n toenmalige werk.
Daar was even rust en ruimte om interesse te tonen.
Daar werden persoonlijke verhalen uitgewisseld.
Via die verhalen ontstond verbinding.

Niet de vergaderingen, niet de mailtjes, maar even kletsen over iets wat niets met het werk te maken had, bleek een goede ingang voor samenwerking.
Ik vertaalde het verhaal wat ik hoorde naar hoe ik (of anderen) met deze persoon kon samenwerken. En kweekte zo goodwill en kreeg menig voet uit het zand van weerstand.

Dat zag ik toen niet zo, hoor. Mega schuldgevoel, als ik voor m’n gevoel te lang bij de koffie bleef hangen. Want dat was ‘niet productief’. Maar wel veel leuker dan vergaderen. En dus eigenlijk ook veel productiever. Achteraf gezien…

Ik ga aan, zodra ik mag meedenken.
Rond mag kijken in de wereld van de ander.
Verbanden mag leggen, die voor mij voor de hand liggen, maar de ander niet ziet.
Omdat deze er te dicht op zit of omdat ik een link leg die net even anders is dan het gangbare.

Ik ga aan, als ik verhalen mag vertalen.
Dan voel ik me als een kind met Sinterklaas.
Woorden als kadootjes vangend.
Van kernboodschap en vakjargon naar woorden die gehoord kunnen worden. Ontvangen kunnen worden door die lezers, waarvoor ze zijn bedoeld.

Dit vertalen van vakjargon naar ‘Jip en Janneke’taal heb ik al op jonge leeftijd geleerd overigens, maar dat is weer een heel ander verhaal. Vertel ik je een volgende keer.

Liefs 💞

P.S. Voel je vrij deze plek te beschouwen als het koffieapparaat. Ik luister graag.😁

Laatst vroeg een vriendin van mij hoe het komt dat ik zo makkelijk schrijf. Of ik niet een aantal tips had.

Goede vraag. Daar moest ik wel even over nadenken.

“Ik schrijf gewoon. Weet ik veel. Ik doe maar wat.” Dat was het eerste wat in me opkwam.

Maar is dat wel waar? Doe ik maar wat? Nee, natuurlijk doe ik niet maar wat. Ik schrijf al jaren en dat ging in het begin echt niet zonder moeite. Ik kan me de frons op het gezicht van mijn baas, 15 jaar geleden, zelfs nog herinneren: “kan het niet op 1 A4tje?” En daar had ik dan uren op zitten zwoegen. Zucht.

Dus wat doe ik, dat het schrijven inmiddels moeiteloos maakt? Deze 3 tips helpen me daar bij.

1. Schrijf zoals je praat

Een goed gesprek loopt vanzelf. Je kiest als vanzelf de woorden die bij je passen. Ze rollen zo uit je mond. Dat mag ook als je schrijft. De woorden mogen net zo uit je pen rollen, als uit je mond bij een goed gesprek. Jij schrijft en het mag “klinken” als jou.

2. Wees nieuwsgierig

Nieuwsgierig zijn naar wat je te vertellen hebt, stelt je open voor mogelijkheden. Dan kun je vrij schrijven. En heb je wellicht meer (of iets anders) te vertellen dan je denkt.

3. Laat alle taalregels los

Spelling en grammatica. Als iets op de middelbare school de lol bedierf, waren het de taalregels wel. De d’s en t’s,  wel of geen tussen n. Pfff, als ik daar op focus, komt er geen fatsoenlijke zin meer uit.  Heb jij dat ook? Let er dan niet op. Schrijf eerst ongegeneerd je hele verhaal uit. Zonder je om wat voor regel dan ook te bekommeren. En als je klaar bent, dan doe je de taalcheck.

Hm, er komen nog meer tips in me op.

Maar met die fronsende baas in gedachten, bewaar ik die liever nog even. 😉

Liefs Diane

6 Jaar geleden stapte (viel) ik uit de sneltrein die werken heet.

Ik was moe, ziek en er na een hoop gedoe van overtuigd geraakt, dat het er voor mij niet meer in zat. Hoe anderen het volhielden, was me een raadsel, maar ik kon het niet (meer).

Wat volgde was een periode van loslaten, rouwen, zoeken. Met vallen en opstaan leren omgaan met ‘het niet meer kunnen’ en hoe dan wel de dagen vullen.

Het enige wat ik nog wel kon, was schrijven. Voor mezelf.

Schriften, notitieboekjes, schrijfblokken en documenten schreef ik vol. In mijn eigen tempo. De ene dag meer. De andere dag minder. Soms een tijd helemaal niet, maar altijd kwam er weer een moment dat ik weer begon. Met geen ander doel dan me uiten. Er nog steeds van overtuigd dat er niets meer mogelijk was.

Tot ik op Facebook een post tegenkwam van Nynke van der Leck. Voor wie haar niet kent, ze is een succesvolle ondernemer met een chronische ziekte.

Een zaadje werd geplant.

Wat als er toch nog wel iets mogelijk is voor mij?

Dat gaan onderzoeken, kon geen kwaad, toch?

In ieniemienie stapjes ging ik op weg en met inzichten uit de positieve psychologie in m’n rugzak (je bent psycholoog of je bent het niet ;-)) kwamen de vragen:

• Wat is er wel?
• Wat kan wel?
• Wat voelt wel goed?

En…

• Waar word ik zelfs een beetje (of heel veel) blij van?

Schrijvend kwam het antwoord: van onderzoeken en schrijven werd ik eigenlijk wel heel blij. En héél zachtjes klonk een stemmetje: “daar ben je eigenlijk best wel goed in.”

Fast forward naar een paar maanden geleden: controle in het ziekenhuis. De uitslag viel tegen. De zoveelste tegenslag. En terwijl me dat op hetzelfde punt had kunnen brengen als 6 jaar geleden, gebeurde er dit keer iets anders.

Ik voelde een diep verlangen om door te gaan. Om niet te blijven waar ik was, maar juist verder te gaan. Wel weer mee te gaan doen. Niet in diezelfde sneltrein, maar wel in m’n eigen trein te stappen. Waarin ik zelf bepaal hoe snel ik ga, wanneer en waarom ik rijd en met wie.

Vandaag ben ik op mijn eigen trein gestapt. Vanaf 1 oktober gaat hij officieel rijden.

Binnenkort kun je met me mee.

Gaan we samen lekker schrijven.

Maar nu eerst: genieten van dit moment.

Liefs Diane

Onlangs begon ik met het bouwen van een website.

Standaard zat er een voorbeeldbericht bij met de titel “Hello world”.

“Ja, hallo wereld”, dacht ik. Alsof het nog niet spannend genoeg is zonder de hele wereld erbij te halen.

Maar dat is dus precies het dilemma.

Het naar buiten willen brengen van een boodschap en het niet op de voorgrond willen treden tegelijk. Dé uitdaging voor alle introverten onder ons.

Het is zoveel comfortabeler om op de achtergrond te opereren. Zoveel rustiger om stilletjes en onzichtbaar je ding te doen.

Maar de achtergrond wordt makkelijk over het hoofd gezien. De achtergrond valt niet op. De achtergrond is niet waar naar een boodschap wordt gezocht.

Een boodschap zoek je op de voorgrond. Een boodschap die in het oog springt, kan worden gezien.

En dat vraagt lef om uit de achtergrond te stappen. Dat vraagt moed om in het licht te gaan staan.

En de maren het hoofd te bieden. De “maar wat als er niemand op zit te wachten” én de “maar wat als ik faal”. De maren die meteen komen, zodra de rand van de comfortzone in beeld komt.

Maar bij die maren hoort er nog eentje. De “maar wat als het goed gaat?” Eentje die me doet denken aan het prachtige gedicht van Erin Hanson:

“There is freedom waiting for you, on the breezes of the sky.  And you ask: What if i fall, oh but my darling, what if you fly.”

Dus spring ik, stuur de boodschap de wereld in en vertrouw erop dat het goed komt.

Hello world,

Hier ben ik. Up, close and personal.

Schrijver, moeder en genieter van de kleine dingen in het leven.

Let’s connect, lift each other up and thrive together.

Ik begin. Hier en nu.

Doe je mee?

In je leven heb je al heel wat verschillende jassen gedragen. Zomerjassen, winterjassen, regenjassen, colbertjes en vooruit waarschijnlijk ook wel een vest of 2. Al die jassen hangen in je kast. De ene hangt er al heel lang, de andere is nieuw. Sommige draag je elke dag, andere blijven in de kast. Bij elke gelegenheid bepaal je welke jas je wil dragen. Welke het beste past. Wat de juiste jas is voor dat moment. Soms is die keuze makkelijk, soms heeft het wat meer tijd nodig.

Zo is het ook met de verhalen, die je in je leven verzameld hebt. Ze hangen allemaal in je ‘kast’. De ene wat langer dan de andere. Sommige fijn, sommige minder fijn. Sommige ben je al bijna vergeten. Andere staan op je netvlies gegrift. Het is aan jou om te bepalen welk verhaal je bij welke gelegenheid vertelt. Wat op welk moment past.

Mensen houden er al eeuwenlang van om verhalen te lezen. Ze vinden er herkenning en erkenning in. Halen er inspiratie uit. Worden geraakt. En worden erdoor aangetrokken. De jas past.

Of ze vinden het vreselijk. Begrijpen er niets van. Omdat het de kern niet raakt. En dan stoot het verhaal ze juist af. De jas past niet.

Het maakt dus uit welk verhaal je kiest om te vertellen. En dat kan best een uitdaging zijn. Want welk verhaal uit jouw ‘kast’ sluit aan bij waar jouw lezer (lees: de klant die je wil bereiken) nu staat? Of waar die naar toe wil? We hebben bovendien allemaal een blinde vlek en juist daarin zitten vaak de rake verhalen verborgen. Flowschrijven of sparren met een collega kan je helpen om die blinde vlek op te zoeken en die rake verhalen te ontdekken.

En dan. Als je het verhaal gevonden hebt. Welke woorden gebruik je om het te vertellen? Woorden die voor jou heel gewoon zijn? Zijn ze dat ook voor je lezer, je volger of je klant? Schrijf je zoals je zou praten in een goed gesprek? Afgestemd op je toehoorder?

En als het een kwetsbaar, persoonlijk verhaal is. Of een verhaal dat je nog niet helemaal verwerkt hebt. Gebruik je woorden, die je lijden weergeven? Of kies je voor woorden die de les laten zien?

Mag ik je uitnodigen in elk geval een bewuste keuze te maken? Er even over na te denken? De vraag te stellen: wat wil ik eigenlijk zeggen? En of dat in deze woorden en met dit verhaal ook zo overkomt op de ander. Laat gerust het verhaal na het schrijven een paar dagen liggen. Voel wat het met je doet als je hem herleest en kies dan opnieuw.

Voel je dat het echt een jas is die past en gezien mag worden? Publiceer!

Twijfel je? Hang hem terug in de kast en kies een andere of een ander moment. Of schakel hulp in. Want de twijfel die jij voelt, voelt je ideale klant ook. Die twijfeljas wil ze niet. Ze wil de jas die past. Net als jij.