Deze quote kwam in me op, nadat ik me afvroeg waarom een aantal jaren geleden het koffieapparaat de fijnste plek was op m’n toenmalige werk.
Daar was even rust en ruimte om interesse te tonen.
Daar werden persoonlijke verhalen uitgewisseld.
Via die verhalen ontstond verbinding.
Niet de vergaderingen, niet de mailtjes, maar even kletsen over iets wat niets met het werk te maken had, bleek een goede ingang voor samenwerking.
Ik vertaalde het verhaal wat ik hoorde naar hoe ik (of anderen) met deze persoon kon samenwerken. En kweekte zo goodwill en kreeg menig voet uit het zand van weerstand.
Dat zag ik toen niet zo, hoor. Mega schuldgevoel, als ik voor m’n gevoel te lang bij de koffie bleef hangen. Want dat was ‘niet productief’. Maar wel veel leuker dan vergaderen. En dus eigenlijk ook veel productiever. Achteraf gezien…
Ik ga aan, zodra ik mag meedenken.
Rond mag kijken in de wereld van de ander.
Verbanden mag leggen, die voor mij voor de hand liggen, maar de ander niet ziet.
Omdat deze er te dicht op zit of omdat ik een link leg die net even anders is dan het gangbare.
Ik ga aan, als ik verhalen mag vertalen.
Dan voel ik me als een kind met Sinterklaas.
Woorden als kadootjes vangend.
Van kernboodschap en vakjargon naar woorden die gehoord kunnen worden. Ontvangen kunnen worden door die lezers, waarvoor ze zijn bedoeld.
Dit vertalen van vakjargon naar ‘Jip en Janneke’taal heb ik al op jonge leeftijd geleerd overigens, maar dat is weer een heel ander verhaal. Vertel ik je een volgende keer.
Liefs 💞
P.S. Voel je vrij deze plek te beschouwen als het koffieapparaat. Ik luister graag.😁
